De Zelfmoordclub

Arto Paasilinna is een echte veelschrijver. Hij heeft heel wat kolderieke romans op zijn naam staan, die zowel grappig zijn als kritiek leveren op de hedendaase Finse samenleving. De Zelfmoordclub gaat over een groep mensen die het om allerlei verschillende redenen niet meer zien zitten in het leven en die onder leiding van een mislukte zakenman en een kolonel buiten dienst hebben besloten om collectief zelfmoord te plegen. Op voorhand lijkt dit niet echt lichte kost, maar het wordt met de nodige humor gebracht, die zowel relativerend als soms ook parodierend is. Dit laatste is vooral het geval wanneer de samenleving op de hak wordt genomen, maar ook de zelfmoordenaars komen er niet altijd even goed op te staan. Als er eenmaal een plan is opgevat over de modus operandi van de collectieve zelfmoord gaat het verhaal goed van start. Het plan is om met een luxe touringcar door Finland naar de Noordkaap te rijden. Daar moet de bus van de klif de Noordelijke IJszee in rijden. Onderweg daarheen beginnen de zelfmoordenaars echter toch zo hun twijfels te krijgen. Moeten ze hun oorspronkelijke plan ten uitvoer brengen of niet? 

De Zelfmoordclub is een boek voor de lezer die eens iets anders wil. Het is een vlot geschreven boekje van nog geen 300 pagina's waarin regelmatig een lichte glimlach op het gezicht van de lezer zal worden getoverd. Zelf had ik wat moeite met alle verschillende personages die voorbij kwamen. Misschien had dat ook wel met die ingewikkelde Finse namen te maken. Sommige personages krijgen gelukkig wat meer vlees en bloed dan andere, waardoor die in elk geval voldoende herkenbaar worden. Zo zit er onder andere ene Sorjonen bij die een vrolijke Frans is en die met zijn vrolijke verhalen zijn reisgenoten telkens op andere gedachten proberen te brengen. Hij wordt dan ook zeer toepasselijk de 'spelbreker' genoemd. Voor degenen die nog niet bekend zijn met het werk van Arto Paasilinna en degenen die niet opzien tegen een serieus thema in een lichtkomisch sausje kan ik zeker aanraden dit boekje eens uit te proberen.

Oordeel
7.5/10

Infominderen

Over de auteur

Clay A. Johnson was ooit een campagnemedewerker van Howard Dean, een voormalig Democratisch presidentskandidaat en later extern adviseur tijdens de campagne van Barack Obama in 2008. In deze tijd viel hem steeds meer op dat mensen zich lieten leiden door informatie die in hun eigen straatje paste en dat mensen daardoor steeds meer in hun eigen wereldbeeld bleven steken. Hierdoor is een vicieuze cirkel ontstaan. In de mediale wereld wordt mede onder druk van reclame inkomsten de nieuwsvoorziening steeds meer door vraag en aanbod bepaald. Alleen dat nieuws wordt aangeboden wat door ons graag wordt geconsumeerd, wat ons bevestigt in het beeld dat we toch al hadden en waarin we ons gelijk graag bevestigd willen zien. We laten ons daardoor eigenlijk nog maar zelden door de feiten informeren, maar door opinierende stukken. Hiernaast constateerde hij dat de toevloed van informatie almaar groter wordt en dat het steeds moeilijker wordt om daaruit de juiste informatie te kiezen.

Het boek

Infominderen valt globaal genomen in twee delen uiteen. In het boek wordt allereerst een schets gegeven hoe we in de huidige mediale consuptiemaatschappij terecht zijn gekomen. De wereld van het internet waarin al onze zoekacties worden bijgehouden speelt daarin uiteraard geen onbelangrijke rol. Het tweede deel van het boek geeft voornamelijk adviezen over hoe we met informatie om moeten gaan, hoe we informatie moeten selecteren, hoe we kritisch kunnen zijn op de informatieaanbieders en hoe we zelf richting kunnen geven aan de informatiestroom die wordt aangeboden door onze zoekacties op het internet aan te passen.

De oplossingen die worden aangedragen lijken voor de hand te liggen, maar zijn ook vooral toegesneden op en worden vooral geillustreerd aan de hand van Amerikaanse voorbeelden, waardoor ik dit boek als leidraad toch minder geslaagd vind. Er worden allerlei Amerikaanse newssources genoemd en regelmatig wordt verwezen naar links op het internet die weliswaar als nuttig hulpmiddel zijn bedoeld maar die duidelijk alleen voor de Amerikaanse nieuwsconsument geschikt zijn. Daardoor is dit boek - hoewel de thematiek erg interessant is - uiteindelijk wat mij betreft toch geen echte aanrader. Ik geef het boek daarom een krappe voldoende.

Eindoordeel

6/10