zondag 4 november 2012

Skyfall



Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Skyfall is wat mij betreft zonder meer de beste Bondfilm tot op heden. Ik had niet verwacht dat na Casino Royale nog eens te zullen zeggen. Casino Royale mag misschien de beste film zijn, Skyfall is de beste Bondfilm. Alle vertrouwde elementen zijn weer terug van weggeweest: de snedige oneliners van James Bond, een  indrukwekkende Bondschurk, de dikke vette James Bond tune die bijna elke scene begeleidt, Q, Miss Moneypenny, de Aston Martin, alleen de Martini lijkt definitief van het beeldscherm te zijn verdwenen.

Het verhaal
Het verhaal is dit keer niet heel ingewikkeld en dat is tegelijkertijd één van de sterke punten aan deze film. Je zit je niet de hele tijd af te vragen wat er nu weer in hemelsdnaam aan de hand is, zoals bijvoorbeeld bij het heel wat minder geslaagde Quantum of Solace. Een disk met daarop de identiteitsgegevens van alle Britse spionnen wereldwijd wordt door een geheimzinnige organisatie gestolen. Het is aan James Bond om de disk terug te vinden voordat de identiteit van de diverse spionnen wordt gecompromiteerd. Ondertussen duikt een vijand uit M's verleden op om een oude rekening te vereffenen.

Analyse
Soms heb je van die films waarvan je na enkele seconden al weet dat je een prachtige avond tegemoet gaat. Skyfall is zo'n film. Van de indrukwekkende openingsscene, die gevolgd wordt door de prachtig klassieke openingssong van Adele, tot aan de spetterende apotheose, alles lijkt aan de film te kloppen. Ik heb het hiervoor al even vermeld, Bond mag het weer opnemen tegen een Bondschurk die indruk maakt en geen fletse intellectueel is. De schurkenrol wordt met verve ingevuld door de geniale Javier Bardem. Deze komt overigens pas na een uur in beeld, maar maakt dan wel een onvergetelijke entree. De film wordt ook prachtig in beeld gebracht met prachtige landschappen en atmosferische scenes. Er wordt dit keer trouwens niet veel gereisd, de intro speelt zich af in Istanbul en twee andere scenes vinden plaats in respectievelijk Shanghai en Macao. Voor het overige vindt het verhaal plaats in het regenachtige Londen en Schotland. In de Schotse hooglanden keert James Bond terug naar zijn roots en zijn ouderlijk huis en het is ook daar waar de finale ontknoping plaatsvindt. Het einde zal  sommige kijkers wellicht overrompelen. Maar in elk geval kan gezegd worden dat na 50 jaar James Bond de cirkel eindelijk compleet is.

Oordeel
5/5

zondag 28 oktober 2012

De Zelfmoordclub


Arto Paasilinna is een echte veelschrijver. Hij heeft heel wat kolderieke romans op zijn naam staan, die zowel grappig zijn als kritiek leveren op de hedendaase Finse samenleving. De Zelfmoordclub gaat over een groep mensen die het om allerlei verschillende redenen niet meer zien zitten in het leven en die onder leiding van een mislukte zakenman en een kolonel buiten dienst hebben besloten om collectief zelfmoord te plegen. Op voorhand lijkt dit niet echt lichte kost, maar het wordt met de nodige humor gebracht, die zowel relativerend als soms ook parodierend is. Dit laatste is vooral het geval wanneer de samenleving op de hak wordt genomen, maar ook de zelfmoordenaars komen er niet altijd even goed op te staan. Als er eenmaal een plan is opgevat over de modus operandi van de collectieve zelfmoord gaat het verhaal goed van start. Het plan is om met een luxe touringcar door Finland naar de Noordkaap te rijden. Daar moet de bus van de klif de Noordelijke IJszee in rijden. Onderweg daarheen beginnen de zelfmoordenaars echter toch zo hun twijfels te krijgen. Moeten ze hun oorspronkelijke plan ten uitvoer brengen of niet? 

De Zelfmoordclub is een boek voor de lezer die eens iets anders wil. Het is een vlot geschreven boekje van nog geen 300 pagina's waarin regelmatig een lichte glimlach op het gezicht van de lezer zal worden getoverd. Zelf had ik wat moeite met alle verschillende personages die voorbij kwamen. Misschien had dat ook wel met die ingewikkelde Finse namen te maken. Sommige personages krijgen gelukkig wat meer vlees en bloed dan andere, waardoor die in elk geval voldoende herkenbaar worden. Zo zit er onder andere ene Sorjonen bij die een vrolijke Frans is en die met zijn vrolijke verhalen zijn reisgenoten telkens op andere gedachten proberen te brengen. Hij wordt dan ook zeer toepasselijk de 'spelbreker' genoemd. Voor degenen die nog niet bekend zijn met het werk van Arto Paasilinna en degenen die niet opzien tegen een serieus thema in een lichtkomisch sausje kan ik zeker aanraden dit boekje eens uit te proberen.

Oordeel
7.5/10

zondag 21 oktober 2012

Infominderen



Over de auteur
Clay A. Johnson was ooit een campagnemedewerker van Howard Dean, een voormalig Democratisch presidentskandidaat en later extern adviseur tijdens de campagne van Barack Obama in 2008. In deze tijd viel hem steeds meer op dat mensen zich lieten leiden door informatie die in hun eigen straatje paste en dat mensen daardoor steeds meer in hun eigen wereldbeeld bleven steken. Hierdoor is een vicieuze cirkel ontstaan. In de mediale wereld wordt mede onder druk van reclame inkomsten de nieuwsvoorziening steeds meer door vraag en aanbod bepaald. Alleen dat nieuws wordt aangeboden wat door ons graag wordt geconsumeerd, wat ons bevestigt in het beeld dat we toch al hadden en waarin we ons gelijk graag bevestigd willen zien. We laten ons daardoor eigenlijk nog maar zelden door de feiten informeren, maar door opinierende stukken. Hiernaast constateerde hij dat de toevloed van informatie almaar groter wordt en dat het steeds moeilijker wordt om daaruit de juiste informatie te kiezen.

Het boek
Infominderen valt globaal genomen in twee delen uiteen. In het boek wordt allereerst een schets gegeven hoe we in de huidige mediale consuptiemaatschappij terecht zijn gekomen. De wereld van het internet waarin al onze zoekacties worden bijgehouden speelt daarin uiteraard geen onbelangrijke rol. Het tweede deel van het boek geeft voornamelijk adviezen over hoe we met informatie om moeten gaan, hoe we informatie moeten selecteren, hoe we kritisch kunnen zijn op de informatieaanbieders en hoe we zelf richting kunnen geven aan de informatiestroom die wordt aangeboden door onze zoekacties op het internet aan te passen.

De oplossingen die worden aangedragen lijken voor de hand te liggen, maar zijn ook vooral toegesneden op en worden vooral geillustreerd aan de hand van Amerikaanse voorbeelden, waardoor ik dit boek als leidraad toch minder geslaagd vind. Er worden allerlei Amerikaanse newssources genoemd en regelmatig wordt verwezen naar links op het internet die weliswaar als nuttig hulpmiddel zijn bedoeld maar die duidelijk alleen voor de Amerikaanse nieuwsconsument geschikt zijn. Daardoor is dit boek - hoewel de thematiek erg interessant is - uiteindelijk wat mij betreft toch geen echte aanrader. Ik geef het boek daarom een krappe voldoende.

Eindoordeel
6/10

vrijdag 13 juli 2012

Nachtstorm


Nachtstorm van Johan Theorin is het tweede boek uit een vierluik van verhalen dat zich afspeelt op het Zweedse Öland, een dunbevolkt eiland vlak voor de kust van het Zweedse vasteland. Elk deel speelt zich af in een ander jaargetijde. Sommige personages keren terug, maar de verhalen zelf kunnen volledig los van elkaar worden gelezen. Nachtstorm is het herfstdeel.

Inhoud
Een jong gezin met twee kinderen verhuist naar het eiland Öland omdat ze de drukte van Stockholm willen ontvluchten en trekken daar in een boerenhoeve dat ze gaan restaureren. Al gauw wordt het gezin door een groot drama getroffen als op een dag de vrouw in zee verdrinkt. De man blijft alleen achter en moet zich in al zijn vertwijfeling zien te redden en de kinderen zo goed mogelijk op zien te vangen. Dit lijkt op zich al moeilijk genoeg, maar wordt nog zwaarder als hij hij begint te vermoeden dat de geest van zijn vrouw nog ergens rondom de boerenhoeve rondwaart. Tegelijkertijd speelt er een verhaal over een jonge agente die achter een bende inbrekers aanzit die onder invloed van amfetamines steeds meer geweld beginnen te gebruiken.

Analyse
Johan Theorin heeft een aangename manier van schrijven en laat het verhaal rustig voortkabbelen zonder dat het ergens begint in te kakken. Misschien komt het door de mooie atmosferische beelden die hij weet te scheppen, waardoor het eiland en het seizoen waarin het verhaal zich afspeelt heel erg tot leven komt. Het verleden van het eiland en de boerenhoeve wordt door dagboekfragmenten van de moeder van de om het leven gekomen vrouw op een fraaie maar tegelijkertijd omineuze wijze geillustreerd. In het begin lijkt er niet veel van een plot te zijn, maar ongeveer halverwege het boek blijkt toch dat het verleden van het jonge gezin op een ingenieuze wijze is verweven met haar latere dramatische lot en vallen een heleboel puzzelstukjes mooi op hun plaats. De twee verhaallijnen van de jonge politieagente en die van het gezin lijken aanvankelijk weinig met elkaar te maken te hebben totdat de politieagente begint te vermoeden dat de vrouw van het gezin mogelijk door opzet om het leven is gebracht. Vanaf dan begint een onderhuidse spanning in het verhaal te kruipen, waarbij af en toe een aantal revelaties worden weggegeven die maken dat het verhaal een stuk gelaagder wordt en waardoor je als lezer weer heel anders tegen het boek aan gaat kijken. Verwacht evenwel geen spetterende apotheose, zo'n soort boek is het niet. Het einde van het verhaal komt nog vrij onverwachts als blijkt dat de vrouw van het gezin aan het einde van het dagboek zelf een aantal aantekeningen heeft gemaakt. Pas dan blijkt ook dat alles weer net in elkaar zat dan daarvoor werd gesuggereerd. Het is een mooi en pakkend einde, al zullen sommige lezers met vragen achterblijven.

Eindoordeel
4.5/5

woensdag 4 juli 2012

Metro 2033



Metro 2033 is een boek dat een aantal jaren geleden op internet verscheen en waaruit een zeer succesvolle computergame voortvloeide. Ik heb een exempaar van een officieel nog te verschijnen in het Nederlands vertaalde paperbackversie mogen ontvangen van notjustanybook.nl . Ik had op voorhand niet al te hoge verwachtingen. Ik kende de auteur niet, heb niets met computergames of met het betreffende genre, maar het bleek mij uiteindelijk erg mee te vallen.

Het verhaal
Het verhaal speelt zich af in een post-apocalyptische wereld, waarin de overblijfselen van de mensheid vanwege straling genoodzaakt zijn om onder de grond te leven. De protagonist van het verhaal (Artyom, een jongeman van begin twintig) krijgt van een geheimzinnig sujet een pakket in handen dat hij op een andere plek in het metrostelsel af moet leveren. Uiteraard moet hij daarvoor allerlei obstakels zien te vermijden, van elkaar bestrijdende milities tot gedegenereerde wezens die boven de grond leven en af en toe een uitje naar beneden maken.

Analyse
Hoewel Metro 2033 een tamelijk lineair verteld verhaal is - Artyom gaat van het ene metrostation naar het andere en komt telkens andere personages tegen op zijn queeste - heeft het boek me toch af en toe positief verrast met de manier waarop het is geschreven. De metro van Moskou wordt mooi in beeld gebracht met al haar lijnen, overstapstations, werkruimtes en geheime passages. De mensen die de metro bevolken worden al even kleurrijk in beeld gebracht en hebben vaak interessante verhalen te vertellen. Uiteindelijk stelt het verhaal misschien niet zo heel veel voor, maar juist door de spannende momenten wanneer Artyom met diverse gevaarlijke tegenstanders wordt geconfronteerd, de mooie atmosferische beschrijvingen, de kleurrijke personages is het lekker leesvoer waar je uren zoet mee bent. Een kritische kanttekening valt echter wel te plaatsen. Uiteindelijk gaat al dat rondtrekken door de metrogangen wel wat eentonig worden en weet je niet zo heel precies meer welke gebeurtenissen op welk metrostation hebben plaatsgevonden. Gelukkig helpt dan de plattegrond van het metrostation achter in het boek.  

Oordeel
4/5